Puszcza Białowieska

Puszcza za panowania carów i wojen światowych

Losy Puszczy Białowieskiej były bardzo zmienne. Ale jedno jest pewne: przetrwała nie dzięki wysiłkom człowieka, lecz dzięki swojemu położeniu (z dala od wielkich obszarów miejskich), niespławnym rzekom oraz trudno dostępnym miejscom w Puszczy. Jak kształtowały się losy Puszczy?

Cesarzowa Katarzyna II zaczęła rozdawać Białowieżę i przylegające do niej tereny różnym dygnitarzom, którzy nie szanowali dóbr Puszczy Białowieskiej. W tym okresie populacja żubrów znacznie zmalała. Dlatego car Aleksander I objął Puszczę swoją opieką. W 1820 roku wydano zakaz polowania na żubry i wycinkę drzew. Niestety już w 1860 roku urządzono wielkie polowanie carskie w Puszczy, które dało początek kolejnym. W kolejnych latach nawet wybudowano kolejkę z Białowieży do Hajnówki, by ułatwić carom przemieszczanie się w Puszczy. Ostatnie carskie polowanie miało miejsce w 1912 roku.

Ale nie tylko rządy carów działały niekorzystnie na zwierzynę i przyrodę Puszczy Białowieskiej. Niestety Puszcza była też świadkiem działań wojennych w ramach różnych powstań, a później także dwóch wojen światowych. Najpierw wojska niemieckiej, później rosyjskie, a na końcu polscy partyzanci – wszyscy przyczynili się do wyniszczenia lasu i zwierzyny.

Na szczęście na przestrzeni ostatnich stu lat znajdowali się ludzie, którym leżało na sercu dobro Puszczy i którzy podejmowali konkretne działania mające na celu ochronę flory i fauny.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *